محتوای مواد مغذی پسته

معرفی محتوای مواد مغذی پسته 

پسته درختی است خزان پذیر، ارتفاع آن تا 12 متر می رسد و عمر آن تا 300 سال می رسد. ریشه درختان می تواند تا عمق 15 متر گسترش یابد. هسته ها بیضی شکل و دارای پوسته نازک و سخت هستند. دانه پسته دارای پوست قهوه ای و رنگ داخلی سبز روشن (لپه ها) است. دانه ها هر دو سال یکبار برداشت می شوند که علاوه بر نوسانات آب و هوا منجر به عملکرد متفاوت می شود.

کشت پسته 

مناطق مهم بین المللی برای رشد پسته ایران(با افتخار)، ایالات متحده آمریکا و ترکیه هستند که معروف ترین پسته های آنها از غازیانتپ می آید. مناطق کشت در یونان جزیره آگینا و تسالی در آلمیروس است. در سوریه، منطقه اطراف حلب به دلیل داشتن پسته معروف است.

مغز پسته معمولاً در ماه خرداد روی درخت رشد می کند. برای قرن‌ها، باغ‌های پسته می‌توانند آجیل را در چرخه‌های به‌اصطلاح «بارآوری متناوب» تولید کنند، به این معنی که عملکرد محصول یک سال زیاد و سال بعد پایین است. برخلاف بادام، پسته در درختان مختلف گل های نر و ماده تولید می کند. بنابراین، درختان نر و ماده باید برای لقاح حضور داشته باشند. از طرف دیگر، شاخه های درخت نر را می توان به درختان ماده پیوند زد. باد برای انتقال گرده از گلهای نر به ماده ضروری است. آب و هوا نیز در تولید پسته نقش دارد. درختان پسته به حدود 1000 ساعت در دمای خنک حدود 7 درجه سانتیگراد یا کمتر نیاز دارند تا خواب بذر لازم برای تولید خوب را القا کنند. زمستان ملایم یا بارندگی شدید در طول گرده افشانی می تواند عملکرد را کاهش دهد.

بیشتر بخوانید : بهترین کود برای درخت پسته

محصول

در زمان برداشت در ماه اواخر شهریور، پسته ها را با تکان دهنده های مکانیکی درخت بر روی یک گیره تکان می دهند تا از افتادن آنها به زمین جلوگیری شود. از آنجا آنها را در ظروف بارگیری کرده و به کارخانه فرآوری منتقل می کنند. پسته باید فورا پوست گرفته و خشک شود تا کیفیت آن حفظ شود و پوست آن تغییر رنگ ندهد. پسته بزرگ شده روی پوسته اطراف فشار می آورد و باعث می شود که به طور طبیعی باز شود. پوست، که به عنوان یک پوشش محافظ عمل می کند، دست نخورده باقی می ماند. با رسیدن پسته، پوست آن صورتی رنگ می شود و از پوسته آن جدا می شود.

در حال پردازش

پس از ورود از مزرعه، ابتدا پوسته بیرونی با شستشوی اولیه با آب و در فرآیند خشک کردن بعدی جدا می شود. با جریان یافتن پسته ها در آب، پسته های رسیده ابتدا به پایین فرو رفته و به مرکز فرآوری منتقل می شوند. از طرف دیگر پسته های نارس روی سطح شناور می شوند و حذف می شوند. پسته های رسیده را پس از خشک شدن در سیلو نگهداری می کنند. سپس در صورت لزوم پردازش می شوند.

محتوای مواد مغذی

100 گرم پسته (خشک بو داده و بدون نمک) بر اساس پایگاه داده وزارت کشاورزی جمهوری اسلامی ایران:

• پروتئین 21 گرم
• کربوهیدرات 29 گرم
• چربی ها 45 گرم
• فیبر رژیمی 10 گرم
• کلسترول 0 گرم
• پتاسیم 1025 میلی گرم
• فسفر 490 میلی گرم
• منیزیم 121 میلی گرم
• کلسیم 107 میلی گرم
• ویتامین A 415 IU
• پیریدوکسین 1700 میلی گرم
• نیاسین 1300 میلی گرم
• سایر ویتامین ها تیامین (ویتامین B1)، ریبوفلاوین (ویتامین B2))

تا چند سال پیش، پسته مانند آجیل به طور فزاینده ای حاوی آفت کش ها و آثار کپک بود. کشورهای صادراتی غربی مانند ایالات متحده به ویژه تضمین کیفیت و ایمنی مواد غذایی خود را افزایش داده اند. امروزه واردات پسته به اتحادیه اروپا به شدت کنترل می شود.

خواص پسته

در سیستم‌های درمانی سنتی مانند آیورودا و طب سنتی چینی، پسته و سایر آجیل‌ها به عنوان غذاهای گرم‌کننده ملایم و دوست‌دار معده در نظر گرفته می‌شوند. هیچ استفاده منظمی از آنها در پزشکی علمی وجود ندارد. با این حال، رژیم های غذایی غنی از پسته می توانند به طور بالقوه سطح چربی خون را به دلیل محتوای بالای چربی های گیاهی بهبود بخشند. برخی از متخصصان تغذیه برای کاهش زمان مصرف، خوردن پسته با پوست را به افراد چاق توصیه می کنند. این روش هنوز هیچ مدرکی دال بر اثربخشی آن ارائه نکرده است.

مصرف پسته چگونه انجام می شود؟

پسته معمولاً به صورت برشته و شور و همچنین پوست کنده یا بدون پوست به عنوان میان وعده به فروش می رسد. طعم شیرین، بادام مانند، اما در عین حال به شدت تند است. در کشورهایی که آنها رشد می کنند، می توان آنها را به صورت تازه و برشته نشده در طول فصل خریداری کرد. سپس طعم لطیف و ترد می دهند. آنها همچنین در تولید شیرینی (موتسارت توپ، پرالین، باقلوا)، برای بستنی و در تولید سوسیس (به عنوان مثال مورتادلا) استفاده می شود.

پوسته باید قبل از مصرف باز شود، زیرا فقط هسته آن قابل خوردن است. به خاطر سادگی، پسته ها معمولاً از قبل خرد شده به بازار عرضه می شوند.

نتیجه

پسته از قدیمی ترین محصولات گلدار است و بومی خاورمیانه است. پسته‌های وحشی  از زمان ناتوفیان جمع‌آوری شده‌اند و در ابوهریره (سوریه) در میان جاهای دیگر یافت شده‌اند. کشت هدفمند حداقل از دوران باستان صورت می گرفت. پسته با گسترش از خاورمیانه تا منطقه مدیترانه، به سرعت به یک غذای لذیذ ارزشمند در میان خانواده سلطنتی، مسافران و مردم عادی تبدیل شد. افسانه ها حاکی از آن است که ملکه سبا پسته را فقط یک غذای سلطنتی ساخت و مردم عادی را از کشت آن برای مصرف شخصی منع کرد. گفته می شود نبوکدنصر، پادشاه بابل، در باغ هایش درختان پسته کاشته بود. گفته می شود که امپراتور ویتلیوس آنها را در قرن اول پس از میلاد به پایتخت خود رم معرفی کرد. پسته به عنوان رنگ‌دهنده و درمان بیماری‌های مختلف از دندان درد گرفته تا سیروز کبدی استفاده می‌شود. ارزش غذایی بالا و ماندگاری طولانی نیز پسته را به یک کالای ضروری سفر در میان کاشفان و بازرگانان اولیه تبدیل کرده است. همراه با بادام، پسته را مسافران در جاده ابریشم باستانی بین چین و غرب حمل می کردند. در دهه 1880، پسته برای مهاجران خاورمیانه به آمریکا وارد شد. آنها حدود 50 سال بعد به عنوان یک میان وعده به سایر نقاط ایالات متحده معرفی شدند.